Met de naderende inauguratie van Donald Trump als 47e president van de Verenigde Staten komt onvermijdelijk ook de herinnering aan zijn eerste voltallige kabinetsvergadering in 2017 naar boven. Deze bijeenkomst, die destijds al snel viraal ging, viel op door de overdadige lofuitingen die de ministers openlijk aan hun nieuwe leider gaven. Zinnen als “Dank u voor deze geweldige kans” en “Uw leiderschap is een zegen” werden zonder enige schroom uitgesproken in bijzijn van de pers. Zelfs voor de meest fervente Trump-aanhangers voelde dit als een theatrale overtreffende trap, iets dat zelfs Kim Jong-un wellicht te ver zou vinden gaan.
Bekijk Trump en de kabinetsvergadering en een parodie hierop gemaakt door senator Chuck Schumer waarin hij met zijn personeel de vergadering naspeelt.
Wat heeft deze aanpak opgeleverd?
Vier jaar later schreef ik een blog waarin ik onderzocht hoe het deze lovende ministers was vergaan. Weinigen van hen haalden de eindstreep. Of het nu ging om schandalen, conflicten of principiële beslissingen, één ding stond vast: lofzang was geen garantie voor succes binnen Trumps kabinet.
- Alexander Acosta, minister van Arbeid, moest opstappen vanwege zijn rol in de schandaaldeal met Jeffrey Epstein.
- Tom Price, minister van Volksgezondheid, diende zijn ontslag in na onthullingen over exorbitant privévliegtuiggebruik.
- Elaine Chao, minister van Transport, verliet het kabinet na de bestorming van het Capitool uit protest tegen Trumps beleid.
- Reince Priebus, stafchef, werd na interne ruzies en beschuldigingen vervangen door een andere vertrouweling.
De parodie die senator Chuck Schumer destijds maakte op deze kabinetsvergadering, waarin hij met zijn eigen staf dezelfde scène naspeelde, blijkt jaren later pijnlijk accuraat. Het toont de valkuil van feedback die te veel gericht is op persoonsverheerlijking en te weinig op inhoud.
Een nieuwe kans voor reflectie
Nu Trump aan zijn tweede ambtstermijn begint, kijk ik met belangstelling uit naar zijn volgende voltallige kabinetsvergadering. Zal hij wederom de pers uitnodigen om getuige te zijn van een herhaling van 2017?
Deze vraag raakt aan een bredere discussie over de rol van feedback, niet alleen in politiek leiderschap, maar ook in organisaties. Zoals ik eerder schreef, zijn functionerings- en beoordelingsgesprekken vaak niet de juiste momenten om feedback op leiderschap te bespreken. De hiërarchische context beperkt de openheid en maakt de feedback vaak sociaal gewenst of weinig zeggend.
Hoe maak je feedback zinvoller?
Leiders kunnen leren van de lessen uit Trumps eerste termijn door feedback niet te koppelen aan beoordelingsmomenten, maar door continue en gerichte reflectie te bevorderen. Dit kan door:
- Concrete gedragskenmerken als uitgangspunt te nemen.
- Verwachtingen te verhelderen en hierover afspraken te maken.
- Veilige gespreksomgevingen te creëren waarin medewerkers openlijk kunnen spreken zonder angst voor repercussies.
De toekomst van feedback onder Trump
De komende kabinetsvergadering zal waarschijnlijk opnieuw voer zijn voor 
politieke satire en mediacommentaar. Voor mij blijft het fascinerend om te volgen hoe dit zich zal ontwikkelen. Zal deze nieuwe periode gekenmerkt worden door inhoudelijke discussies en resultaatgerichte reflectie? Of blijven theatrale complimenten en oppervlakkige loyaliteit de boventoon voeren? Ik vrees het ergste, of eigenlijk weet ik het antwoord al.
De vraag hoe je feedback kunt krijgen die daadwerkelijk waarde toevoegt, houdt veel organisaties bezig. Maar of dit een kwestie is die Trump zal bezighouden, valt te betwijfelen.